میناکاری تکنیکی است که ارتباط تنگاتنگی با هنر زرگری و جواهرسازی و همچنین با فلزات گرانبها از همه نوع دارد.
میناکاری که از کلمه لاتین “smaltum”، کلمه فرانسوی قدیم “esmail” و کلمه فرانسوی آنگلو نورمن “enamailler” گرفته شده است، در دوران هنر دریای اژه به عنوان یکی از اولین و دیدنی‌ترین روش‌ها برای رنگارنگ‌تر کردن فلز ظاهر شد.
امروزه میناکاری روی سفال بدون نیاز به سنگ های قیمتی یا نیمه قیمتی انجام می شود.
در این تکنیک هنر تزئینیمینای زجاجیه (به شکل پودر یا خمیر) روی سطح فلزی اعمال می شود و سپس تحت حرارت شدید قرار می گیرد که مینا را ذوب می کند و آن را به یک ماده شیشه مانند درخشان تبدیل می کند که به فلز سخت و ماندگاری طولانی می بخشد.
سطح با تغییر مواد تشکیل دهنده، این پوشش شیشه مانند را می توان نیمه شفاف یا مات کرد، در حالی که رنگ آن با افزودن اکسیدهای فلزی مختلف مانند آهن، کبالت، پرازئودیمیم و غیره تنظیم می شود.
میناکاری با انواع دیگر هنر – به ویژه معرق و سرامیک و همچنین نقاشی مرتبط است.
علاوه بر این، با تکیه بر متالورژی، با تولید شیشه قرابت هایی دارد – ببینید،هنر ویترای: مواد و روش‌ها – یکی از دلایل شکوفایی آن در دوران معماری رومانسک، زمانی که تقاضا برای شیشه‌های رنگی افزایش یافت.
مینا ترکیبی از ماسه یا سنگ چخماق، سرب قرمز، به علاوه سودا یا پتاس است.
این مواد تحت حرارت شدید با هم ذوب می شوند که یک شیشه تقریبا شفاف (معروف به فلاکس، فریت یا فوندانت) تولید می کند که با رنگ آبی یا سبز بسیار جزئی مشخص می شود.
سختی و در نتیجه دوام این ماده با توجه به نسبت اجزای آن متفاوت است.
این شار شفاف پایه ای است که تمام لعاب های رنگی (و لعاب های مات) از آن ساخته می شوند. مینای رنگی با افزودن یکی از بسیاری از اکسیدهای فلزی به شار هنگامی که هنوز مذاب است ساخته می شود.
درخشندگی رنگ معمولاً با تنظیم دقیق نسبت سایر مواد تنظیم می شود.
به عنوان مثال مینای فیروزه ای-آبی، با افزودن اکسید مس سیاه به همراه مقدار زیادی کربنات سودا ایجاد می شود.
مینای مات با افزودن کلکس – مخلوطی از قلع و سرب کلسینه شده – ساخته می شود.
