سخت‌ترین و در نتیجه گران‌ترین فرش‌ها، فرش ایرانی بیضایی با تراکم بالا (کالی ابریشم) هستند که نسبت به محصولات مشابه هم‌اندازه‌ای که از پارچه‌های دیگر ساخته می‌شوند، سبک‌تر هستند.
فرش های پشمی معمولا ارزان تر اما سنگین تر هستند. گران ترین آنها معمولاً فرش های تبریز و قم هستند، اما محصولات شگفت انگیز کاشان، یزد، کرمان و نایین نیز در سطح وسیعی شناخته می شوند. انواع دیگری از فرش ایرانی وجود دارد.
فرش های عشایری را فرش عشایری می نامند. از جمله فرش های قشقایی، ترکمن، بختیار و بلوچ است. از آنجایی که آنها از نخ های پشمی ضخیم ساخته شده اند، با چگالی کم گره ها متمایز می شوند. بنابراین، آنها ارزان ترین هستند.
فرش های صفحه امتیاز معمولاً منظره یا پرتره را به تصویر می کشند، اما می توانند نقاشی های مینیاتوری یا تابلوهای خوشنویسی نیز باشند. چنین محصولاتی در ایران که دیوارها را تزیین می کنند محبوبیت دارند.
گبه نوع دیگری از فرش دستباف است که معمولاً توسط زنان ایل قشقایی و لر در کوه‌های زاگرس ساخته می‌شود. هیچ قانونی برای کشیدن الگو و استفاده از رنگ ندارند، طرح کاملاً انتزاعی است که بستگی به مهارت و تخیل بافنده دارد. گبه به اندازه فرش های مرغوب نازک و بادوام نیست.
گبه ها از نخ پشمی طبیعی و دستی ساخته می شوند و تمام رنگ ها با رنگ طبیعی گیاهی ایجاد می شوند.
گلیم یا گلیم نوعی فرش کف است که معمولاً دارای نقوش هندسی است و از فرش معمولی ایرانی نازکتر است. مشهورترین آنها متعلق به مردمانی چون شاهسون ها، بلوچ ها، لرها، قشقایی ها، افشارها و ترکمن ها است.
گلیم سوزنی یا ورنی گلیم پر زحمتی است که معمولا به دیوار آویزان می شود یا روی میز قرار می گیرد. این با سختی کار در ساخت متمایز می شود – در طول فرآیند بافندگی یا به عنوان گلدوزی پس از اتمام محصول، یک لایه نخ اضافی به آن اضافه می شود که به آن جلوه ای تسکین می دهد.
جاجیم مانند گلیم بافته می شود اما نازکتر و طرح آن ساده تر است. جاجیم ها در استان های غربی ایران مانند آذربایجان، کردستان، لرستان، همدان، کرمانشاه و فارس ساخته می شوند. معمولاً ابتدا پارچه های بلند و باریک بافته می شود که چهارتایی به هم دوخته می شوند و یک فرش بزرگ را تشکیل می دهند.
جاجیم بافت صافی است که از پشم بر روی بافندگی افقی ساخته می شود. آنها معمولاً در طرح راه راه در قسمت های باریک ساخته می شوند که سپس به هم دوخته می شوند.
