این تکنیک که از زبان فرانسوی به معنای “مینای رنگ شده” گرفته شده است، برای اولین بار در فرانسه در طی گذار از هنر گوتیک به ایده آل های جدید رنسانس ایتالیا ظاهر شد.
برای میناکاری روی مس نیاز به استفاده از استفاده مینا به عنوان رنگ و ورق فلزی به عنوان یک بوم است.
ابتدا ورق فلزی (معمولاً از صفحه مسی) از دو طرف با لعاب سفید یا پاستلی پوشانده شده و پخته می‌شود.
سپس با استفاده از میناهای رنگی و قلم مو، تصویری در قسمت جلوی ورق نقاشی شد.
لایه‌های دیگری از مینای رنگی اضافه شد که هر کدام جداگانه پخته می‌شد.
در نهایت، تعدادی از هایلایت های ساخته شده از رنگدانه های رنگی شیشه ای ریز آسیاب شده استتوسط برس اعمال شدند.
یکی از برجسته‌ترین چهره‌های مینای نقاشی شده، ژان فوکو (1420-1481)، یکی از نقاشان برجسته فرانسوی قرن پانزدهم بود.
این روش در قرن هفدهم در لیموژ توسعه یافت.
اولین نمونه از میناکاری (برخلاف منبت‌های داخلی سنگ‌های قیمتی، که قدیمی‌ترین نمونه شناخته شده آن از هنر مصری در حدود 1890 قبل از میلاد می‌آید) به هنر میسنی قرن سیزدهم قبل از میلاد باز می‌گردد.
کمی بعد رایت عصای طلای سلطنتی معروف را از زیر خاک بیرون آورد(حدود 1050) – تزئین شده با مینای داخلی به رنگ های سفید، آبی و بنفش – از مقبره ای در کوریون، یکی دیگر از روستاهای قبرس.
آزمایش‌ها نشان داده‌اند که میناکاری روی حلقه‌ها با تکه‌های شیشه رنگی ساخته شده است – یک تکنیک پیش‌ساز مینای واقعی – در حالی که اعتقاد بر این است که عصا با استفاده از میناکاری واقعی ساخته شده است.
نمونه‌های بعدی میناکاری زجاجیه (مینای آبی و سفید محصور شده با فیلیگران طلا) از هنر یونانی قرن ششم قبل از میلاد (همچنین به فلزکاری یونان باستان مراجعه کنید )، بیش از 400 سال بعد آمده است.
اینکه چرا این روش خیلی زودتر از زرگران میسنی به هنرمندان یونانی منتقل نشد، مشخص نیست.
