جالب است بدانید انگور فرنگی سیلان، هر یک از چندین گونه از درختچه های گلدار از جنس Ribes (خانواده Grossulariaceae) که برای میوه های خوراکی و به عنوان گیاهان زینتی کشت می شود.
مویز و انگور فرنگی دو گروه از جنس Ribes را تشکیل می دهند . برخی از سیستم های طبقه بندی قبلاً انگور فرنگی را در جنس خود، Grossularia قرار می دادند. میوه تارت رسیده خورده می شود و اغلب به صورت ژله، کنسرو، پای و سایر دسرها یا شراب درست می شود.
توصیف فیزیکی و پرورش. بوته‌های انگور فرنگی خاردار هستند و معمولاً گل‌های صورتی متمایل به سبز تا سبز تولید می‌کنند که به تنهایی یا در دسته‌های کوچک دو یا سه تایی ایجاد می‌شوند. توت های بیضی به رنگ سفید، قرمز، زرد یا سبز هستند که معمولاً دارای سطحی خاردار یا مودار هستند.
مسابقه بریتانیکا اسم آن گل را بگذار. انگور فرنگی که بومی مناطق معتدل نیمکره شمالی است، بسیار مقاوم است و تقریباً در شمال دایره قطب شمال رشد می کند . آنها در خاک رس سنگین مرطوب در آب و هوای مرطوب و خنک رشد می کنند.
شاخ و برگ خوب برای محافظت از توت ها در برابر نور خورشید مورد نیاز است. انگور فرنگی می تواند در برابر بی توجهی مقاومت کند، اما به راحتی به مراقبت های خوب، از جمله کود پتاس یا کود، هرس سنگین، و اسپری خوابیده برای کنترل فلس و کپک پاسخ می دهد.
گیاهان جدید از قلمه ها رشد می کنند. بوته ها به مدت 10 تا 20 سال به خوبی تحمل می کنند. خارهای دو تا سه ساله بهترین توت ها را تولید می کنند. صدها گونه در شمال اروپا رشد می کنند که بسیاری از آنها در باغ های میوه کاشته می شوند.
رایج ترین میوه های تجاری عبارتند ازانگور فرنگی انگلیسی ( Ribes uva-crispa )، که عموماً گروسولاریا نامیده می شود، که بومی دنیای قدیم است و از دیرباز کشت می شده است.
در اروپا انگور فرنگی کشت شده با میوه درشت طبیعی شد. Grossularia در ایالات متحده رونق ندارد ، زیرا آنها مستعد ابتلا به کپک و زنگ هستند. زیرا آنها یک میزبان جایگزین برایزنگ تاول کاج سفید ، رشد گروسولاریا در برخی از ایالت ها غیرقانونی استکاج سفید یک منبع مهم است.
مفیدترین گونه بومی آمریکای شمالی، انگور فرنگی آمریکایی یا صاف ( Ribes hirtellum ) است که به صورت وحشی در سراسر ایالات متحده یافت می شود. واریته های اصلاح شده به طور گسترده کشت می شوند. انگور فرنگی با گل فوشیا ( R. speciosum ) یک گونه زینتی محبوب است.
