در واقع نقل پناهی ارومیه که به آن شیرینی هم گفته می شود، محصول غذایی شیرین است که ماده اصلی تشکیل دهنده آن به طور کلی شکر است. کاربرد اصطلاحات نقل و شیرینی در کشورهای انگلیسی زبان متفاوت است.
در ایالات متحده نقل به هر دو محصولات شکلاتی وشیرینی های مبتنی بر شکر؛ در جاهای دیگر «شیرینی شکلاتی» به شکلات‌ها، «شیرینی‌های شکری» به محصولات مختلف مبتنی بر شکر و «شیرینی آردی» به محصولاتی مانند کیک و شیرینی اشاره دارد.
هیروگلیف مصری با قدمت حداقل 3000 سال نشان می دهد که هنر شیرینی پزی از قبل تثبیت شده است. شیرینی‌پز به‌عنوان یک صنعتگر ماهر در نظر گرفته می‌شدرومی ها، و آشپزخانه شیرینی پزی که در هرکولانیوم حفاری شده بود، مجهز به قابلمه، تابه و وسایل دیگری بود که مشابه وسایل امروزی استفاده می شود.
قنادی های اولیه بدون داشتن قند، از عسل به عنوان شیرین کننده استفاده می کردند و آن را با انواع میوه ها، مغزها، گیاهان و ادویه ها مخلوط می کردند.
در طول قرون وسطیایرانیان کشت نیشکر را گسترش دادند، روش های تصفیه را توسعه دادند و شروع به ساختن نقل بر پایه شکر کردند. مقدار کمی شکر در قرون وسطی در اروپا موجود بود و در ساخت شیرینی‌هایی که عمدتاً توسط داروخانه‌ها تهیه و فروخته می‌شد، استفاده می‌شد.
ونیزی ها در قرن چهاردهم، زمانی که شروع به واردات شکر از عربستان کردند، تغییر عمده ای در تولید نقل ایجاد کردند. در قرن شانزدهم، شیرینی‌پزها با قالب‌گیری شکر پخته شده با میوه‌ها و آجیل به شکل‌های خیالی با روش‌های ساده دستی، شیرینی‌سازی می‌کردند. توسعه ماشین آلات تولید نقل در اواخر قرن 18 آغاز شد.
شکر، عمدتاً ساکارز حاصل از چغندر قند یا نیشکر، ماده اصلی تشکیل دهنده بیشتر نقل ها است. سایر شیرین کننده های مورد استفاده در تولید نقل عبارتند از شربت ذرت، شکر ذرت، عسل، ملاس، شکر افرا و شیرین کننده های بدون کالری. شیرین کننده ها ممکن است به صورت خشک یا مایع استفاده شوند.
شکر معکوس ، مخلوطی از گلوکز (دکستروز) و فروکتوز تولید شده از شکر (ساکارز) با استفاده از حرارت و یک اسید «دکتر قند» مانند کرم تارتار یا اسید سیتریک ، بر شیرینی، حلالیت و میزان تبلور آن تأثیر می گذارد. نقل سازی شکر اینورت نیز به صورت یکشربتی با غلظت حدود 75 درصد با اثر اسید یا آنزیم روی قند در محلول.
