بدر اوایل زمان، غذا در جایی که پیدا می شد مصرف می شد.
خانواده ها و روستاها خودکفا بودند و آنچه را که استفاده می کردند می ساختند و می گرفتند.
هنگامی که ظروف مورد نیاز بود، طبیعت کدو، پوسته و برگ برای استفاده فراهم می کرد.
بعدها، ظروف یکبار مصرف سالاد سزار از مواد طبیعی مانند کنده های توخالی، علف های بافته شده و اندام حیوانات ساخته شدند.
برخی ظروف یکبار مصرف سالاد سزار با پارچه‌هایی که از خزها به‌عنوان لباس‌های بدوی استفاده می‌شدند.
الیاف را با بافتن یا بافتن به نمد تبدیل می کردند.
این پارچه ها و ظروف یکبار مصرف سالاد سزار را به لباس می ساختند، برای بسته بندی محصولات استفاده می کردند یا به شکل کیسه در می آوردند.
با فرآیند بافندگی، علف‌ها و بعداً نی‌ها به صورت سبدهایی برای نگهداری مواد غذایی اضافی ساخته می‌شدند.
برخی از غذاها را می‌توان برای وعده‌های غذایی بعدی ذخیره کرد و زمان کمتری برای جستجو و جمع‌آوری غذا لازم بود.
با کشف سنگ معدن و ترکیبات، فلزات و سفال ها توسعه یافتند که منجر به شکل های بسته بندی دیگری شد.
بررسی مختصری از پیشرفت‌های محبوب‌تر بسته‌بندی در این برگه اطلاعات گنجانده شده است.
کاغذ ممکن است قدیمی‌ترین شکل چیزی باشد که امروزه به آن «بسته‌بندی انعطاف‌پذیر» می‌گویند.
ورقه های پوست توت فرآوری شده توسط چینی ها در قرن اول یا دوم قبل از میلاد برای بسته بندی غذاها استفاده می شد.
1310. سرانجام، این تکنیک در سال 1690 در ژرمن تاون، پنسیلوانیا، وارد آمریکا شد.
اما این اولین مقالات تا حدودی با مقالات امروزی متفاوت بود.
کاغذهای اولیه از الیاف کتان و بعداً پارچه های کتانی قدیمی ساخته می شدند.
تا سال 1867 بود که کاغذی که از خمیر چوب نشأت می گرفت ساخته شد.
