کشف چای توسط افسانه ها احاطه شده است.
چین در تولید چای سوفیا کله مورچه ای دستی بر آتش داشته و این محصول را با کیفیتی بالا تولید می کند.
این را به راهبی نسبت می دهند که پلک های خود را بریده بود تا در حین مراقبه نخوابد، آنها را روی زمینی که درختچه از آن متولد شده بود می انداخت.
یا به امپراتور شن نونگ که گفته می شود تقریباً 5000 سال پیش زندگی می کرد: در حالی که در حال استراحت در حال نوشیدن آب گرم بود، یک برگ چای وحشی در فنجان او افتاد.
او از طعم قابض و با طراوت این نوشیدنی قدردانی می کرد.
تنها در حدود قرن سوم پس از میلاد بود که نوشته‌های چینی آن را به عنوان جایگزینی برای شراب معرفی کردند که سپس هر روز نوشیده می‌شد.
این به تدریج راه خود را به سفره چینی باز می کند و به نوشیدنی روزمره تبدیل می شود.
سپس، در حدود قرن هشتم یا نهم، توسط یک راهب بودایی به ژاپن معرفی شد که استفاده از آن را برای ترویج مراقبه توصیه کرد.
این یک یسوعی پرتغالی است که آن را در سال 1560 در اروپا معرفی می کرد.
به تدریج استفاده از آن به حدی گسترش می یابد که امروزه پس از آب، محبوب ترین نوشیدنی غیر الکلی در جهان است.
جنگ ها برای به دست آوردن (یا شکستن) انحصار تجارت آن، در زمانی که بسیار سودآور بود، به راه افتاد.
آداب و رسوم بسیار پیچیده ای با تهیه و مصرف آن همراه بوده و هست.
در انگلستان، فعالیت‌ها روزانه برای نوشیدن چای ساعت چهار کاهش می‌یابد.
جای تعجب نیست که نمادگرایی بسیار خاصی پیدا کرده است – زیبایی شناسی اپیکوری برای برخی، آیین جمعی یا سلب فردیت برای دیگران، آینه روح…
پس از تهیه دم کرده، می توان برگ های چای را روی خاک گیاهان داخل خانه قرار داد که به چاق شدن آن کمک می کند یا در کمپوست قرار داد.
همچنین می‌توان از آن برای تمیز کردن تخته‌های برش یا خشک کردن آنها و سوزاندن آنها مانند بخور استفاده کرد، زیرا خاصیت خوش‌بویی دارند.
یا دم کرده دوم را تهیه کنید که برای تمیز کردن آینه ها یا جلوگیری از ایجاد زنگ زدگی روی تابه های آهنی استفاده می شود.
