به این ترتیب، نظریه های مختلفی در مورد منشا رشته فرنگی وجود دارد.
با این وجود، واضح است که نودل ایرانی به چین آمد و منحصراً در شرق توسعه یافت.
در مورد روش ساخت، شکل نودل های دست ساز (نودل ناپ) در چین توسعه یافت، اما با انتقال آن به کره و ژاپن، روش های مختلف تولید مانند نودل برش (کالگوکسو)، رشته فرنگی فشرده (سومن) و هابون انجام شد.
علاوه بر این، انواع غلاتی که می توانند نشاسته تولید کنند، مانند سیب زمینی و سیب زمینی شیرین، در گندم سیاه از گندم به عنوان ماده اصلی گنجانده شدند.
گفته می شود که رشته فرنگی در خرابه های چینی 4000 سال پیش پیدا شده است، اما از نظر تاریخی، مشخص است که گندم وحشی در حدود قرن های 1 و 2 قبل از میلاد به چین وارد شده است.
به گفته بنچوگانگمو، امپراتور وو از هان، ژانگ کیان را برای بررسی شیونگنو به غرب فرستاد و در راه ابریشم پیشگام بود و از این طریق، گندم و آثار فرهنگی غرب به چین منتقل شد.
می گویند گندم و آردی که از این طریق می گذشت ابتدا به صورت رشته سُجبی استفاده می شد و سپس می پختند و می خوردند و سپس رشته های نازک و بلند از زمان سخاوت شروع به پخش شدن کردند.
نام اول همچنین از کلمه نودل ایرانی استفاده می کرد، نه رشته فرنگی (نودل).
به نظر می رسد این به این دلیل است که درست کردن پودر و خوردن آن شبیه کیک برنجی بود که از آسیاب کردن برنج درست می شد.
به همین دلیل است که بخارپزها را جونگ‌بیونگ، کبابی‌ها را سوبیونگ، سرخ‌شده‌ها را یوبیونگ و آب‌پزها را تانگ‌بیونگ می‌گویند.
سپس، کلمه نودل به تدریج جایگزین شد.
سپس رشته های پخته شده را با آب می شستند و می گرفتند تا رشته درست شود.
و در Jeminyosul که در حدود قرن ششم نوشته شده است، شرح مفصلی از طرز تهیه و خوردن رشته فرنگی وجود دارد.
